Even een frietje weg buffelen, want onze zoon had vrij ivm een studiedag.
Naar de parkeerplaats lopende waren er drie papierprikkers die hun werk, na een sigaretje draaien, weer oppakte.
Dus ik roep spontaan : TOPPIE JOPPIE jongens....mooi schoon!!
Je ziet onze zoon denken ...ooohhh nee hè...m'n moeder roept weer wat.
Maar dat roepen eindigde in een bijzonder momentje ....wist je dat ?!!
Ik stond stil...STOPTE .
We raakte aan de babbel en vroeg hen of ze dat deden als baan of als....???
Één van de 3 musketiers had een taakstraf.....de andere 2 deden het voor hun werk.
Ik gaf aan dat ik respect had dat zij TOCH dit werk deden ipv te nixen....en deelde vanuit mijn leven dat ik na een HBO opleiding maanden bij HAK aan de lopende band had gewerkt en daarna nog maanden bij m'n pa in het bedrijf.....kistjes wegen en stapelen in een niet al te lichte ruimte (anders werd de witlof groen). Hun mond viel open.
"Dat er nog zulke mensen bestaan" prevelde de één.
"Tja ze bestaan !!
Met zo'n houding kom je verder...kun je van op aan !
Jongens ga zo door !!!"
Ze begonnen te glimmen van oor tot oor.....
"Respect mevrouw, respect !! DANK u wel mevrouw dank u .
U bent een uitzondering... de meeste mensen kijken op ons neer ".
"Laat die mensen maar lekker kijken keer op keer .....
Wat werkelijk telt is de mening van onze lieve Heer !!"
( wijzend naar boven).
Toen begonnen ze helemaal te stralen....dit is echt niet te geloven....
Je zag ze denken : van welke planeet is die mevrouw ontsnapt.
Maar onze 2 'moslimbroeders' glommen van oor tot oor
en konden met dit korte stopmomentje de dag weer door.
Hoe simpel kan het zijn....;))
Zomaar even stil staan bij de ander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten